Conviremos en que os pequenos cadernos de debuxo de Antonio Palacios son algo máis que ilustracións de lugares, persoas, animais, edificios… realizadas por un arquitecto. Eses cadernos son un mostrario inesgotable momentos de contemplación, o máis parecido a un rastro que a mirada pode deixar ao seu paso. Deles é posible extraer, por tanto, estou convencido, ideas e reflexións moito máis difíciles de destilar, directamente, da súa arquitectura xa consolidada (polo menos, cun grao equiparable de pureza). Os seus debuxos permítennos sondar momentos da súa creatividade que anteceden á arquitectura e que tamén se estenden moito máis alá dela. Xa só por unha razón como esta, podemos concedernos o luxo de declarar que a través deses debuxos podemos observar a Palacios como un autor cuxa arquitectura se estende máis aló (tamén máis «acá») dos edificios que levan a súa firma. Algo así é o que permite que o estudo da súa figura avance e que o seu recordo perviva.

Imaxinemos, por un momento, as vías de estudo que se intúen a partir deses debuxos da pedra no seu asentamento natural en Galicia. Xa a pedra nos seus edificios, tal e como advertiamos na nota anterior do noso caderno de campo, concentra un fluxo de tensións argumentais crucial na arquitectura de Antonio Palacios. Nalgún momento do seu proceso creativo, estes debuxos de conxuntos pétreos na natureza, de monumentais formacións graníticas, funcionaron como microscópicas células expresivas desde as que se estendeu unha idea clave. Hai algo neses debuxos similar a un «sema» arquitectónico, unha unidade mínima de expresión que tamén terminará «materializándose» arquitectónicamente. Eses debuxos son estratos de reflexión que dificilmente se poden ver traducidos, resoltos, dixeridos ou sintetizados, a partir dun comentario convencional sobre arquitectura. Convén explorar todo o que encerran baixo as leis da imaxe, da semántica da mirada… e mesmo, se se me permite, baixo a perspectiva de desenvolvementos estéticos similares aos das fantasías «matéricas» que formulou no seu momento Gastón Bachelard, presentes na súa Poética do espazo, en A terra e as fantasías de repouso…

Propóñoo, como nova hipótese para desenvolver a partir deste punto: Antonio Palacios comezou a abastecer de materia, á súa obra, xa desde o momento en que debuxaba un enorme conxunto de peñascos graníticos en San Cibrán (Ponteareas).