De novo en colaboración con Joaquín Otamendi, Palacios idea un edificio que combina o carácter formal dunha gran catedral coas necesidades impostas por un palacio de funcionalidade administrativa e case industrial. Do mesmo xeito que no exemplo do Círculo de Belas Artes, os espazos responden aquí, con todo, con extrema solvencia a unha multitude inesgotable de variacións no seu uso.

Dada a súa localización, servindo como pano de fondo á Fonte de Cibeles e no corazón da hoxe coñecida como Paisaxe da Luz (contorna declarada Patrimonio Universal pola UNESCO en 2021), ocupa un lugar privilexiado no que se refire á relevancia icónica para pobo madrileño. O Palacio de Comunicacións, tamén coñecido como Palacio de Telecomunicacións ou Palacio de Cibeles, na actualidade acolle a sede da Comunidade de Madrid.

É característica da súa fachada a tonalidade branca do conxunto, ademais da disposición de distintos elementos verticais (torres culminadas por distintos pináculos, fundamentalmente) que compensan o predominio horizontal dos principais bloques estruturais do edificio. Esta serie de torres e pináculos repartidos ao longo de todo o exterior lembran dun modo particular a solucións similares experimentadas por Palacios na súa obra realizada en Galicia. En canto ao interior, e dun modo similar á formulación presente no Banco Español del Río da Prata, o espazo organízase ao redor dun gran baleiro central.